Μιλήστε για τους άλλους σταυρωμένους

τους αδικοχαμένους

το γιο μου και το γιο της

βλαστάρια που θερίσανε κατάστηθα φωτιά

στο κούρσεμα της νιότης

εκείνη τη νυχτιά.

Ξύλο το ξύλο κάρφωναν

τρεις μέρες το σταυρό τους

με την ψυχή στο στόμα

προσμένοντας ακόμη

εκείνους που δε στάθηκαν

μια νύχτα στο πλευρό τους.

Μιλήστε για τους άλλους σταυρωμένους

για τους χαροκαμένους

και που να σε πετύχω

αγόρι που δε χώραγε του κόσμου η ξεγνοιασιά

σε ψάχνω τοίχο - τοίχο

στη κοσμοχαλασιά.

                                  Γιώργος Καλαμαριώτης.

43 χρόνια  μετά, τα φώτα της «ράμπας» ανάβουν για ακόμη μια φορά στο χώρο εκείνον, που στοιχήθηκαν η ελπίδα, το πάθος, η υπόσχεση, η ζωή, τα όνειρα.

Πολυτεχνείο  Νοέμβρης 1973

«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.. σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός  των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων».

Ένας πομπός, δύο αγόρια και ένα κορίτσι που έγιναν σύμβολο, μικροί σχοινοβάτες της ιστορίας.

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες η καρδιά της Αθήνας, η καρδιά της Ελλάδας χτυπάει στα κιγκλιδώματα και στους γύρω δρόμους του Πολυτεχνείου.

Εκεί στα πέντε μόλις στρέμματα της ελεύθερης γης.

Χιλιάδες παιδιά γαντζωμένα στα κάγκελα, χιλιάδες λαός από έξω, όλοι μαζί πορεύτηκαν «τον τραχιό τους δρόμο με τα μάτια στυλωμένα πάντα στη κορφή…», προσδοκώντας την Ανάσταση.

«ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»

Συγκλονιστικές  μέρες.

Μέρες ανατάσεως και μεγαλείου ενός λαού που αρνείται να ζει γονατιστός, που σπάει τα δεσμά του.

Πολυτεχνείο Παρασκευή 14 Νοέμβρη 1973

«Απόψε πεθαίνει ο φασισμός».

Ο φασισμός όμως δεν πέθανε εκείνη τη νύχτα.

Στην κορυφή ήταν η σταύρωση. Τα σιδερένια θηρία, η λάμα της ξιφολόγχης, το καυτό μέταλλο της σφαίρας…..

2 παρά 15΄ξημερώματα Σαββάτου.

Οι προβολείς των τανκς φωτίζουν το χώρο του Πολυτεχνείου.

«…πίσω από τα κάγκελα χιλιάδες παιδιά

ελεύθερα παιδιά, δικά μας,

δίχως τουφέκι και σπαθί

με τον ήλιο στο μέτωπο,

μπροστά από τα κάγκελα σκλάβοι..».

Ο ήχος της ερπύστριας σκεπάζει τις φωνές, τα τραγούδια, η πύλη πέφτει, ο πομπός σταματάει να εκπέμπει, «θα επανέλθουμε σε πέντε λεπτά» ήταν τα τελευταία λόγια, τα φώτα σβήνουν και η ματωμένη καρδιά της Αθήνας γέρνει για να κλάψει τα παιδιά της.

Ο θάνατος δείχνει το παγωμένο χαμόγελο του και το ξέφρενο πανηγύρι  σταματάει…

Ήταν ακριβό το τίμημα της λευτεριάς.

42 οι νεκροί, νέα παιδιά γεμάτα όνειρα που δεν πρόλαβαν να δουν τις όμορφες μέρες που ξημέρωναν, αλλά πρόλαβαν να αγωνιστούν γι αυτές…. 

«κι αν αυτή τη στιγμή μας πιάσουν κι αν ακόμα μας σκοτώσουν, δεν φοβόμαστε, γιατί θα πεθάνουμε ελεύθεροι».

Φωτογραφικό Υλικό