17 του Νοέμβρη 1973.

 

«Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ Πολυτεχνείο.

Σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων πολιορκημένων φοιτητών, των

ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων …»

Ένας πομπός,

η φωνή που σχίζει τον αέρα,

δύο αγόρια και ένα κορίτσι,

φωνές χιλιάδες του λαού.

 

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες η καρδιά της Ελλάδας χτυπάει στα

κάγκελα και στους γύρω δρόμους του Πολυτεχνείου.

Εκεί στα μόλις πέντε στρέμματα ελεύθερης γης.

Εκεί που γραφόταν η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς.

Εκεί που στοιβάζονταν η ελπίδα, το πάθος, η υπόσχεση, η ζωή, τα

όνειρα.

 

Παρασκευή 14 Νοέμβρη 1973.

 

«απόψε πεθαίνει ο φασισμός».

 

«…πίσω από τα κάγκελα ελεύθερα παιδιά…

με τον ήλιο στο μέτωπο…

με τα μάτια στυλωμένα στην κορφή…»

σχοινοβάτες της ιστορίας χιλιάδες παιδιά γαντζωμένα στα κάγκελα,

χιλιάδες λαός απέξω,

προσδοκώντας την Ανάσταση. 

 

Στην κορυφή όμως περίμενε η σταύρωση.

 

2.45 ξημερώματα Σαββάτου.

Δίνεται η εντολή για επέμβαση.

Ο ήχος της ερπύστριας σκεπάζει τις φωνές, τα τραγούδια.

Η πύλη πέφτει.

Τα φώτα σβήνουν και η ματωμένη καρδιά της Αθήνας γέρνει για να

κλάψει τα παιδιά της.

Κραυγές, πόνος, αίμα και ύστερα σιωπή… το ξέφρενο πανηγύρι σταματά

 

«…κυλάει το αίμα σκέπασε τον ήλιο

κι ο χάρος εροβόλαγε».

«ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά

…………….

που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά

που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει…».

 

Οι ελεύθερες φωνές σιώπησαν, μα δεν χάθηκαν.

Εκείνο το βράδυ παρέδωσαν τη σημαία των ανεκπλήρωτων ονείρων

τους, των αδικαίωτων οραμάτων τους, των αιματοβαμμένων αγώνων

τους σε κάποιους άλλους που θα συνέχιζαν να την κρατάνε ψηλά….

 

Ήταν ακριβό το τίμημα της λευτεριάς.

42 οι νεκροί, νέα γελαστά παιδιά, παιδιά μιας γενιάς αδικημένης, που δεν

ήξερε τι ήταν ο πόλεμος, αλλά που στο δρόμο της την περίμενε μια

δικτατορία.

42 νέα παιδιά γεμάτα όνειρα που δεν πρόλαβαν να δουν τις όμορφες

μέρες που ξημέρωναν, αλλά πρόλαβαν να αγωνιστούν για αυτές…

 «όταν σκοτώνονται η ζωή τραβάει την ανηφόρα …»

45 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο είναι ακόμα ζωντανό,  είναι το μνημείο

των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων», που  ενσαρκώνει τις

μνήμες, τις ελπίδες και τα όνειρα μας.

 

Το μνημείο της αδούλωτης ψυχής, για μια Ελλάδα με:

«Ψωμί – παιδεία – ελευθερία».

 

Το Πολυτεχνείο είναι η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση:

«θα τον αλλάξουμε τούτον τον τόπο, θα τον αλλάξουμε τούτον τον κόσμο».

Για το δικό μας μερτικό στον ήλιο.