17 Νοέμβρη του 1973.
«Εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων πολιορκημένων φοιτητών, των ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων. Λαέ της Ελλάδας, το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, ενάντια στη δικτατορία…»
Τρεις μέρες και τρεις νύχτες η καρδιά της Ελλάδας χτυπούσε στα κάγκελα του Πολυτεχνείου.
Εκεί που γραφόταν η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς.
Εκεί που στοιβάζονταν η ελπίδα, το πάθος, η υπόσχεση, η ζωή, τα όνειρα.
«…πίσω από τα κάγκελα ελεύθερα χιλιάδες παιδιά…»
«ωραία παιδιά δικά μας
δίχως τουφέκι και σπαθί
με τον ήλιο στο μέτωπο…»
«όταν σκοτώνονται η ζωή τραβάει την ανηφόρα …»
2.45 ξημερώματα Σαββάτου δόθηκε από τη χούντα των συνταγματαρχών η εντολή για επέμβαση, ο ήχος της ερπύστριας σκεπάζει τις φωνές, τα τραγούδια. Η πύλη πέφτει. Κραυγές, πόνος, αίμα και ύστερα σιωπή…
Οι ελεύθερες φωνές σιώπησαν, μα δεν χάθηκαν.
Εκείνο το βράδυ παρέδωσαν τη σημαία των ανεκπλήρωτων ονείρων τους, των αδικαίωτων οραμάτων τους, των αιματοβαμμένων αγώνων τους σε κάποιους άλλους που θα συνέχιζαν να την κρατάνε ψηλά….
Τη σημαία τους, τη ποτισμένη με αίμα.
«18 επίσημους ή πλήρως βεβαιωθέντες νεκρούς και 16 αγνώστους βασίμως προκύπτοντες», επιβεβαίωσε η πρώτη επίσημη καταγραφή τον Οκτώβρη του 1974.
Σύμφωνα όμως με έρευνα του Διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών κ. Καλλιβρετάκη, ο αριθμός των νεκρών που έχουν επιβεβαιωθεί τα στοιχεία τους ανέρχεται σε 23 και αυτός των αγνώστων στοιχείων σε 16.
42 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο είναι ακόμα ζωντανό, είναι το μνημείο των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων», είναι το μνημείο που θα συνεχίσει να ενσαρκώνει τις μνήμες, τις ελπίδες και τα όνειρα μας.
Το μνημείο της αδούλωτης ψυχής, για μια Ελλάδα με:
«Ψωμί – παιδεία – ελευθερία».
Το Πολυτεχνείο είναι το ορόσημο. Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι νέοι και νέες παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων τους, των αδικαίωτων οραμάτων τους, των αιματοβαμμένων αγώνων τους σε όλους εμάς για να συνεχίσουμε να κρατάμε τις σημαίες ψηλά.
Το Πολυτεχνείο είναι η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση:
«θα τον αλλάξουμε τούτον τον τόπο, θα τον αλλάξουμε τούτον τον κόσμο»
Για το δικό μας μερτικό στον ήλιο.