Κάθε 17 Νοέμβρη η καρδιά μας ταξιδεύει στη νύχτα της εξέγερσης, στη νύχτα που ιδανικά, όπως ελευθερία, ζωή, αγάπη, ειρήνη, γίνονταν παντιέρα στα χέρια 20χρονων αμούστακων αγοριών και νεαρών κοριτσιών.

Γονατίζει στην πύλη του Πολυτεχνείου, όπου γραφόταν η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς.

Εκεί όπου άνθρωποι και μνήμες συγκλονίζουν με το μεγαλείο τους.

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.

ΣΑΣ ΜΙΛΑΕΙ Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ……."

Νέες και νέοι στριμωγμένοι στα κάγκελα με απλωμένα τα χέρια « δίχως τουφέκι και σπαθί, με τον ήλιο στο μέτωπο, ήρωες και ποιητές μαζί…..»

«ωραία παιδιά δικά μας

με τα μεγάλα μάτια

με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων…..».

Φωνές, συνθήματα, ελπίδες, όνειρα, όλα μαζί ανακατεμένα, μια γιορτή,

«πίσω από τα κάγκελα ελεύθεροι χιλιάδες

πίσω από τα σίδερα χιλιάδες που ονειρεύονται

μπροστά από τα κάγκελα σκλάβοι που φοβούνται…."

2.45 ξημερώματα Σαββάτου, ο ήχος της ερπύστριας σκεπάζει τις φωνές, τα τραγούδια. Η πύλη πέφτει. Κραυγές, πόνος , αίμα και ύστερα σιωπή…..

«όταν σκοτώνονται η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα…»

39 χρόνια μετά η μνήμη ζωντανή και τα μηνύματα, τα συνθήματα της εξέγερσης είναι επίκαιρα περισσότερο ίσως από ποτέ.

"ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ".

Στην Ελλάδα των Μνημονίων, στην Ελλάδα της κρίσης, των 1,5 εκατ. ανέργων, της συνεχιζόμενης οικονομικής επιδείνωσης και της βάναυσης λιτότητας πρέπει να κάνουμε κάτι.

Και αυτό το κάτι δεν είναι τίποτα άλλο από τον ΑΓΩΝΑ για το δικό μας μερίδιο στο ψωμί, παιδεία, ελευθερία.

Όλοι μαζί ενωμένοι στον αγώνα για την ζωή μας, για το μέλλον μας, για να έχουν τα παιδιά μας τον δικό τους ήλιο.

«…..όταν σφίγγουμε το χέρι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο…»

Φωτογραφικό Υλικό