Όταν τον Ιούνιο του 2010 η Ελλάδα με την υπογραφή της πρώτης «δανειακής διευκόλυνσης» γινόταν η αιχμή του δόρατος της Πανευρωπαϊκής κρίσης, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, ούτε ακόμη και οι «αρχιτέκτονες» των πολιτικών της λιτότητας, ότι το «ταξίδι» μας θα ήταν ένα «ταξίδι απόγνωσης»  που θα οδηγούσε στην εξαθλίωση τη χώρα και τον εργαζόμενο λαό.

Σήμερα η αποτυχία των πολιτικών της μονομερούς λιτότητας είναι εμφανής περισσότερο από ποτέ.

Ένας λαός που γίνεται «παρανάλωμα» στο βωμό μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Μια χώρα, που τα μέτρα έχουν οδηγήσει σε πρωτοφανή συρρίκνωση της οικονομίας, σε σημείο που ακόμη και οι φανατικότεροι υποστηρικτές, ντόπιοι και ξένοι, του συγκεκριμένου μοντέλου της δημοσιονομικής προσαρμογής, να αρχίζουν να ομολογούν τα λάθη που έχουν γίνει στην Ελληνική περίπτωση.

Είναι επώδυνη η ολοκλήρωση της διαδρομής και τεράστιο το κόστος που έχουμε καταβάλει και που καλούμαστε να καταβάλουμε ακόμη.

Τα όρια έχουν εξαντληθεί.

Δεν αρκεί να σχεδιάζονται και να εξαγγέλλονται μέτρα, όταν η πραγματικότητα καταδεικνύει -σύμφωνα και με επίσημες μελέτες- ότι η ύφεση και η λιτότητα έχουν σπρώξει στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο μία στις δύο οικογένειες, που αδυνατεί πλέον να καλύψει τις δανειακές της οφειλές και  τις καταναλωτικές της ανάγκες.

Και προχωρώντας παραπέρα έχουμε την θλιβερή πραγματικότητα, φωτογραφίες φτώχειας και απελπισίας, σκηνές σαν αυτές, που για ακόμη μια φορά καταγράφηκαν την περασμένη εβδομάδα, με ανθρώπους με απλωμένα χέρια, να δίνουν μάχη, να στριμώχνονται για λίγα οπωροκηπευτικά.

Ελλάδα 2013, για μια σακούλα τρόφιμα…..

Δίπλα μας, στη γειτονιά μας ή λίγο παραπέρα το φαινόμενο της φτώχειας έχει πάρει τη μορφή «χιονοστιβάδας». Το ένα τρίτο του λαού κάτω από το όριο φτώχειας.

Και οι «πεφωτισμένοι» του ΔΝΤ να ομολογούν ότι έγινε λάθος στον πολλαπλασιαστή.

Οι εσφαλμένες εκτιμήσεις των «ειδικών» του ΔΝΤ ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την έκταση και το μέγεθος της λιτότητας, για το αδιέξοδο της χώρας.

Το λάθος τους που μας έκανε πειραματόζωο.

Το λάθος τους που εξαθλίωσε μια χώρα.

Και πως διορθώνεται αυτό το λάθος;

Με το πάτημα ενός κουμπιού στο «μαγικό» κομπιούτερ της Τρόικας;

Όχι δεν μπορεί να γίνει με αυτόν τον τρόπο, γιατί μολονότι ομολόγησαν το λάθος τους, μας «άφησαν τα μέτρα τους».

Είναι αυτό «το κοστούμι» της λιτότητας που φοράμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια και που έχει στενέψει επικίνδυνα.

Δεν πάει άλλο.

Δεν έχουμε άλλες αντοχές.

Είναι επιτακτική η ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές, για παρεμβάσεις που θα αμβλύνουν τις επιπτώσεις των μνημονιακών μέτρων.

Δεν μπορούν να κάθονται πια με σταυρωμένα χέρια, γιατί θα είναι δικές τους οι ευθύνες, η οργή και ο θυμός που συσσωρεύονται και που «οπλίζουν» τα χέρια αμούστακων παιδιών και δημιουργούν «τρομοκράτες».

Και επειδή τέλος πάντων δεν αντέχουμε άλλο τα απλωμένα και απελπισμένα χέρια πεινασμένων συνανθρώπων μας….