«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ….. σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων».

 

47 χρόνια μετά, τα φώτα ανάβουν, για ακόμη μια φορά, στο χώρο εκείνον που στοιχήθηκαν η ελπίδα, η υπόσχεση, η ζωή, τα όνειρα.

 

Εκεί στα μόλις πέντε στρέμματα ελεύθερης γης που γράφτηκε η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς.

 

Ένας πομπός, δύο αγόρια και ένα κορίτσι που έγιναν σύμβολο, μικροί σχοινοβάτες της ιστορίας.

 

Χιλιάδες νέοι γαντζωμένοι στα κάγκελα, χιλιάδες λαός απέξω, «με τα μάτια στυλωμένα στην κορφή…».

 

«Απόψε πεθαίνει ο φασισμός».

 

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες παιδιά «με τον ήλιο στο μέτωπο» που δεν βολεύονται με τίποτε λιγότερο από την ελευθερία.

 

Και μετά δίνεται η εντολή για επέμβαση.

 

Ο ήχος της ερπύστριας σκεπάζει τις φωνές και «ισοπεδώνει» τα όνειρά.

 

Τα τραγούδια γίνονται κραυγές και η ματωμένη καρδιά της Αθήνας, ολόκληρης της Ελλάδας γέρνει για να κλάψει τα παιδιά της, τα 42 νέα παιδιά που δεν πρόλαβαν να δουν τις όμορφες μέρες που ονειρευόντουσαν, αλλά πρόλαβαν να αγωνιστούν γι αυτές.

 

Πέρασαν 47 χρόνια.

 

Οι φωνές των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου είναι εδώ, δεν χάθηκαν στη «βουή του πλήθους» .

 

Είναι ακόμα ζωντανές, είναι το μνημείο που ενσαρκώνει τις ελπίδες και τα όνειρά μας, το μνημείο της αδούλωτης ψυχής, για μια Ελλάδα με

«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».

 

Σήμερα μάλιστα, εν μέσω των δύσκολων συνθηκών που βιώνουμε λόγω πανδημίας τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι ίσως περισσότερο επίκαιρα από ποτέ.

 

Εμείς οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Ταχυδρομεία είμαστε εδώ, στην πρώτη γραμμή, για το δικαίωμα στη δουλειά , στην υγεία, στην παιδεία, στην ελευθερία.

 

Για το δικό μας «μερτικό στον ήλιο».

 

Το Πολυτεχνείο είναι η ελπίδα, η υπόσχεση, και ο όρκος:

« Θα τον αλλάξουμε τούτον τον τόπο, θα τον αλλάξουμε τούτον τον κόσμο».