1 του Μάη.

Ημέρα μνήμης και χρέους, ημέρα τιμής για τους εκατοντάδες, χιλιάδες αγωνιστές που θυσιάστηκαν για τα πανανθρώπινα ιδανικά.

Ημέρα σύμβολο των εργατικών και κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

«Εγώ θα μείνω με τους εργάτες να τραγουδήσω.

.....................................

Για τη λυτρωτική τη θέληση

των πορφυρών λαβάρων της αυγής.

Μείνε πλάι μου και εσύ.»

Πάμπλο Νερούδα.

 

Στην Ελλάδα το 1936 στη Θεσσαλονίκη, στην παλαϊκή απεργία των εργατών, ο Μάης έγειρε να κλάψει, για πρώτη φορά, στο σώμα του δολοφονημένου από τη χωροφυλακή, του 25χρονου Τάσο Τούση.

Μα δεν έμεινε εκεί. Έσυρε τα ματωμένα βήματα του, λίγα χρόνια αργότερα,το 1944 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής για να θρηνήσει τους 200 αγωνιστές της λεφτεριάς που έπεφταν νεκροί από τις φασιστικές γερμανικές δυνάμεις κατοχής.

 

Αντί επιλόγου, το ποιήμα του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, που έγραψε στη μνήμη των 200 αγωνιστών της Καισαριανής, αλλά και όλων όσων δώσανε τη ζωή τους για «να ακουστεί η φωνή του λαού, η φωνή του εργάτη».

 

«Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί.

Γυμνοί, κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες.

Η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο.

Ακούσατε τις ομοβροντίες.

Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες.

Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς να ανοίγουνε στο μέλλον.

Εμείς μερτικό δε ζητήσαμε.

Μόνον θυμηθείτε το; Αν η ελευθερία δεν βαθίσει στα χνάρια του αίματος μας

Εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα».