Η <<ΚΑΘΑΡΗ ΕΞΟΔΟΣ>> ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ ΜΕ ΤΗΝ
<<ΑΡΙΣΤΕΡΑ>> ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Σχόλιο της στήλης εργασιακά - ασφαλιστικά
Ο μεγάλος στόχος και ελπίζουμε όχι το Όραμα, της κυβέρνησης <<πρώτη φορά αριστερά>> είναι η έξοδος στις αγορές το καλοκαίρι του 2018, αφού υλοποιεί με το παραπάνω της μνημονιακές δεσμεύσεις που βρήκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τις επεκτείνει κάπου μέχρι…
Ποιος είναι ο σκοπός, η φιλοσοφία, η αντίληψη της αριστεράς για την κοινωνία, για τον Άνθρωπο;
Όλα συμπυκνώνονται στις λέξεις:
Ψωμί δηλ. εργασία, δικαιοσύνη, ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα.
Η εργασία ενδιαφέρει το λαό, η δικαιοσύνη τις ελίτ περισσότερο (μορφές και επίπεδα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας) και η ελευθερία και το λαό και τις ελίτ.
Η αληθινή Δημοκρατία είναι το αποτέλεσμα πολλών παραγόντων σε μία κοινωνία που πρέπει να προσφέρει ελευθερία, ευημερία για όλους, δικαιοσύνη, ισονομία και κράτος δικαίου προς όλους τους πολίτες και κυρίως τους αδύναμους.
Για τον κόσμο της αριστεράς προέχει η οικουμενικότητα, η συλλογικότητα απένταντι στον ατομισμό, το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον έξω απο τον ατομικότητα χωρίς να παραγνωρίζει τον ειδικό της ρόλο του ατόμου στις εξελίξεις.
Στην εποχή μας δυστυχώς έχει επικρατήσει ένα βάρβαρο καθεστώς ανισότητας και εξαθλίωσης του μεγαλύτερου πληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο που όλο και μεγαλώνει.
Τι εξασφαλίστηκε στις χώρες όπου η αριστερά κυβέρνησε από τα πιο πάνω προτάγματα;
Εκτός απο κάποιες περιόδους σε ευρωπαϊκές χώρες, το Κοινωνικό κράτος και οι ατομικές ελευθερίες κυρίως ήταν αυτά που έδωσαν ώθηση στις ιδέες των σοσιαλιστικών και μετέπειτα των σοσιαλδημοκρατικών σχηματισμών και κομμάτων εξουσίας, που γρήγορα περιορίστηκαν στη διαχείριση της εξουσίας και δεν κυριάρχησαν με την πολιτική και την ιδεολογία τους μακροπρόθεσμα.
Συμβιβάστηκε, οπισθοχώρησε, μεταλλάχτηκε και μετατόπισε την πολιτική της στο πεδίο του νεοφιλελευθερισμού πέρα από την ιδελογία και τα πιστεύω της με αποτέλεσμα ο συντηρητισμός να επικρατήσει στις περισσότερες χώρες σε επίπεδο κυβερνήσεων και κυρίως πολιτικής.
Το ίδιο κάνει και η κυβερνώσα αριστερά στη χώρα μας απαξιώνοντας κάθε έννοια που η ίδια ευαγγελίζεται.
Η χώρα, από την κρίση του 2010 και μετά κυρίως, έχασε κάθε πρωτοβουλία και ευθύνη άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής απο τις κυβερνήσεις της με την επιβολή των μνημονίων από τους διεθνείς οικονομικούς και πολιτικούς οργανισμούς με απώλεια στην ουσία της Εθνικής της κυριαρχίας.
Οι αποφάσεις παίρνονται αλλού και εφαρμόζονται εδώ πιστά όποιος και να κυβερνάει.
Το κράτος δικαίου και η κοινωνική πολιτική εξαφανίστηκαν.
Εκεί όμως που θα κριθεί η σημερινή κυβέρνηση, ακριβώς επειδή αυτοαποκαλείται αριστερή, παρόλο που συνεργάζεται με την εθνικολαϊκιστική Δεξιά, είναι στον τομέα της εργασίας και της κοινωνικής πολιτικής.
Εκεί, όχι μόνο γιατί εργασία μοίρασε στους ημετέρους, στο δικό της κομματικό κράτος αλλά γιατί επιδείνωσε τις εργασιακές σχέσεις και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.
Θα κριθεί όχι με βάση τα συνθήματα και τις προεκλογικές της εξαγγελίες που αποδείχτηκαν <<αυταπάτες της>> αλλά με την σκληρή πραγματικότητα.
Με κριτήριο αν μείωσε τις ανισότητες, που με στοιχεία Κοινωνικά μεγαλώνουν παντού.
Με κριτήριο όχι τις φρούδες ελπίδες και δεσμεύσεις περί διαγραφής των μνημονίων και τόσα άλλα αλλά με τα επιπλέον δεινά των δικών της μνημονίων αφού υιοθέτησε και των προηγούμενων σαν καλός και υπάκουος μαθητής.
Με κριτήριο την Κοινωνική δικαιοσύνη και την προστασία των αδύναμων, δηλ. της πλειοψηφίας της Ελληνικής Κοινωνίας πλέον.
Δεν μπορεί άλλο να ονειρεύεται <<ανατροπές>>.
Η Δημοκρατία και η ανατροπή είναι μία διαρκής προσπάθεια.
Είναι η μετάβαση από τους υπηκόους στους πολίτες μέσω της παιδείας και του πολιτισμού.
Του πολιτικού πολιτισμού και όχι του άκρατου λαϊκισμού.
ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ
Σαν συνέχεια λοιπόν της ίδιας πολιτικής ( περίοδος 2010 – 2014), μετά, η αριστερή αυτή κυβέρνηση, βάθυνε συνολικά την αντιλαϊκή πολιτική στηρίζοντας με νύχια και με δόντια ότι είχε γίνει πριν ψηφίζοντας νέο μνημόνιο και δεκάδες αντεργατικούς νόμους.
Επειδή τελευταία μιλάνε για μείωση της ανεργίας, για πλεονάσματα (εκείνα που ή ίδια η αριστερά τότε τα έλεγε - και είναι - ματωμένα), για έξοδο – όχι του Μεσολογγίου ελπίζουμε - είναι χρήσιμο να παραθέσουμε κάποια στοιχεία για να δούμε το μέγεθος της κρίσης και των συνεπειών της πολύχρονης πολιτικής αυτής.
Η ανεργία είναι πολύ πάνω από το 20% με τους νέους σε αδιέξοδο μέλλον.
Θυμάστε εκείνη την εξαγγελία περί <<κοινωνικής οικονομίας>> που θα απορροφούσε πάνω από 1.000.000 ανέργους που έγινε ανέκδοτο πλέον.
Σε σύνολο 2,2 εκ. εργαζόμενων, πάνω από 657.000 έχουν συμβάσεις μερικής απασχόλησης.
Το 38% που δουλεύει με 8ωρο, πληρώνεται χαμηλότερα από τον κατώτερο μισθό.
500.000 εργάζονται ανασφάλιστοι.
Το 33% περίπου που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα παίρνει 383€ μεικτά.
1.000.000 εργάζονται απλήρωτοι επί μήνες ενώ ένας στους δύο πληρώνεται με καθυστέρηση.
Στις συντάξεις και σε συνέχεια των προηγούμενων μειώσεων, η μεγάλη σφαγή έρχεται το 2019 με την προσωπική διαφορά μέχρι 18% να κόβεται σε κύριες και επικουρικές, το επίδομα συζύγου καταργείται, τα επιδόματα παιδιών θα δίνονται με εισοδηματικά κριτήρια ενώ φτάνει και το αφορολόγητο για να χαθούν πάνω από 3 συντάξεις το χρόνο.
Η μέση σύνταξη έφτασε το 2018 στα 461€.
Το 72% παίρνει επικουρική κάτω από 200€.
Μόλις 3 – 4 στους 100 ξεπερνάνε τα 1.000€.
Η αναλογία συνταξιούχων προς εργαζόμενους έφτασε 1/1,33.
Για δε τους νέους, θα αγωνίζονται για να συμπληρώσουν τις ελάχιστες προϋποθέσεις συνταξιοδότησης δηλ. τα 15 χρόνια ασφάλισης για να πάρουν ένα βοήθημα.
Καμία εγγύηση σε δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Ένας εργασιακός μεσαίωνας δηλ. και αυτοί συνεχίζουν τα ίδια ψέματα και παραμύθια.
Παρουσιάζονται ξανά τα γνωστά στοιχεία όπου ευημερούν οι αριθμοί και όχι οι άνθρωποι, μακριά από την πραγματικότητα.
Όχι ότι τα έκανε όλα αυτά η σημερινή κυβέρνηση αλλά συνεχίζει την ίδια πολιτική όπως δείχνουν τα στοιχεία.
Η κυβέρνηση αυτή, έλεγε πως θα τα αλλάξει όλα και ψηφίστηκε γι’αυτά άλλωστε.
Ευνουχίστηκαν έτσι από την πολιτική αυτή και της αριστεράς, οι Κοινωνικές αντιστάσεις μαζί με τις ελπίδες για ένα άλλο δρόμο και όχι τον μνημονιακό μονόδρομο.
Έτσι πιο εύκολα, πιο γρήγορα οι δανειστές και οι Ευρωπαίοι με την κυβέρνηση αυτή τα πέρασαν όλα αναίμακτα και χωρίς κόστος για τους ίδιους.
Οδήγησαν έτσι την κοινωνία σε ηττοπάθεια, μοιρολατρία, στη λογική του μικρότερου κακού μη έρθουν και χειρότερα ξανά με τους άλλους.
Έδωσαν το μήνυμα στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, σε κάθε μορφή αριστερής κατεύθυνσης ότι μία είναι η συνταγή και η πολιτική.
Ο νεοφιλελευθερισμός δυστυχώς.
Και το χειρότερο για την αριστερά γενικά με το Ελληνικό πείραμα έστω με τη μορφή ΣΥΡΙΖΑ;
Ο κόσμος λέει όλοι το ίδιο είναι και ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική.
Αποτυγχάνει και το αριστερό Ελληνικό πείραμα λένε στην Ευρώπη.
Για το λαό και τη χώρα μας μακάρι να ήταν διαφορετικά.
Σταδιακά όμως, ένα σύνολο διεκδικήσεων, δεσμεύσεων και κοινωνικών αναγκών εξαφανίστηκαν από τον χάρτη πλέον.
Μιλάμε για Σ.Σ.Ε., για μισθούς έστω των 751€ γιατί εδώ καθιερώθηκε νέα ορολογία <<υποκατώτατος>> ενώ σε λίγο θα ανακαλυφτεί και ο εικονικός μισθός, για συντάξεις που αφού δεν επανήλθαν στα προ του 2010 επίπεδα, έγιναν όλες κατώτερες, για την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία και πρόνοια που κοστίζουν ακριβότερα, την προστασία της πρώτης κατοικίας, την παιδεία, την μεταναστευτική πολιτική και άλλα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Δεν υπάρχει λοιπόν εγγύηση για τίποτα στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα.
Η μόνη αληθινή μεταρρύθμιση που έγινε επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι η μετονομασία της ΤΡΟΪΚΑ σε Θεσμούς και αντί να τους δέχονται στα υπουργεία πάνε στα ξενοδοχεία…
Το υπόλοιπο πλέγμα που αφορά νόμους, ρυθμίσεις, μνημόνια κ.λ.π., το μόνο που κάνουν είναι να δεσμεύουν τη χώρα και τον πλούτο της για ένα αιώνα περίπου και να φτωχοποιούν το λαό της που η αναγκαστική φυγή είναι ίσως η μόνη διέξοδος για τους νέους.
Θα πει κάποιος, ναι αλλά φταίνε οι προηγούμενες πολιτικές για 10ετίες, το παραγωγικό μοντέλο της χώρας και πολλά άλλα που ισχύουν βεβαίως.
Και κακοδιαχείρηση έγινε και μίζες δόθηκαν και σκάνδαλα παντός είδους έγιναν και και και...
Αυτό δεν αθωώνει κανένα από τις πολιτικές, ατομικές και συλλογικές ευθύνες.
Εδώ περιγράφουμε όμως μια πραγματικότητα με αριστερή διακυβέρνηση.
Έτσι δεν είναι;
Από διαπιστώσεις και μετατόπιση ευθυνών όμως, μεγαλύτερη αξία έχει η προσπάθεια αναπτυξιακής πολιτικής στη χώρα μας, να παραχθεί πλούτος και να μοιραστεί δίκαια, να δημιουργηθούν καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, να περιοριστεί δραστικά η ανεργία και να προστατευτούν οι αδύναμοι.
Εδώ βλέπουμε περισσότερους και επώδυνους φόρους, αντιεπενδυτικό περιβάλλον, εργασιακή ζούγκλα, εξαφάνιση της μεσαίας τάξης και αφανισμό των συνταξιούχων που σε συνδυασμό με το δημογραφικό σε λίγο θα γίνουμε χώρα γηρασμένων και απογοητευμένων ανθρώπων.
Σύμφωνα δε με την Έκθεση <<Συγκριτική αξιολόγηση της εργασίας στη Ευρώπη 2018>> (19/3/2018) του Ευρωπαϊκού Συνδικαλιστικού Ινστιτούτου (ETUI), σε εννέα ευρωπαϊκές χώρες καταγράφηκαν σημαντικές μισθολογικές μειώσεις κατά την περίοδο 2010 – 2017, με την Ελλάδα πρωταθλήτρια σε αυτές τις μειώσεις πέρα από το πετσόκομμα των συντάξεων και την συνολικότερη φτωχοποίηση του πληθυσμού.
Είναι η λιτότητα και τα κέρδη
Γιατί λοιπόν ενώ οι κυβερνήσεις αλλάζουν διαρκώς ή πέφτουν η λιτότητα μένει;
Η απάντηση είναι απλή.
Η λιτότητα αποτελεί στρατηγική για τη μείωση του επιχειρηματικού κόστους.
Μειώνει το κόστος εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αυξάνει τα κέρδη ανά μονάδα κόστους (εργασίας) και ως εκ τούτου αυξάνει το ποσοστό κέρδους.
Όμως, ότι αποτελεί εργασιακό κόστος για το κεφάλαιο, είναι το εισόδημα για την κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων που αφαιρείται από το κοινωνικό κράτος που έπρεπε να υπάρχει σαν <<κοινωνικός μισθός>> σε κάθε ευνομούμενο κράτος δικαίου που εδώ απουσιάζει χρόνια τώρα εντελώς.
Άρα, η λιτότητα και η συνεχιζόμενη πολιτική αυτή, είναι καθαρά μία ταξική στρατηγική που εξυπηρετεί με αποκλειστικό τρόπο τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζόμενων, συνταξιούχων, αυτοαπασχολούμενων, ανέργων αλλά και των κοινωνικά αδύναμων ομάδων.
Έτσι επιβάλλεται ένα μοντέλο εργασιακών σχέσεων με συρρικνωμένα δικαιώματα και λιγότερες ή ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές, με μικρότερους και ευέλικτους μισθούς και εκμηδένιση της μικρής ήδη διαπραγματευτικής δύναμης των μισθωτών απέναντι στους εργοδότες και τις οργανώσεις τους.
Σε μία σχεδόν ανύπαρκτη και απορυθμισμένη αγορά εργασίας χρειαζόμαστε μια πολιτική απασχόλησης με συντονισμένα βήματα για μετάβαση σε ενιαία αγορά εργασίας, που να συνδυάζει την ελαστικότητα με την προστασία, την ευελιξία με την ασφάλεια.
Για μια ανάκαμψη δίκαια και βιώσιμη.
Μα η λιτότητα, η μείωση των μισθών και γενικά των εισοδημάτων δεν καθυστερεί την ανάπτυξη, δεν δημιουργεί ύφεση;
Σε περιόδους κρίσης και ύφεσης, γίνεται η αναδιανομή του εισοδήματος και της εξουσίας προς όφελος του κεφαλαίου με παράλληλη συγκέντρωση πλούτου.
Είναι η λεγόμενη <<δημιουργική καταστροφή>> που δημιουργεί τις προϋποθέσεις ξεπεράσματος της καπιταλιστικής κρίσης, για ένα νέο ανοδικό κύκλο κεφαλαιακής συσσώρευσης.
Ανάκαμψη κερδοφορίας και συγκέντρωση του κεφαλαίου απελευθερωμένα από τα <<δεσμά>> των εργασιακών δικαιωμάτων και των μέτρων κοινωνικής προστασίας που κατακτήθηκαν από την εργατική τάξη στο παρελθόν με αγώνες και αίμα.
Δεν βλέπετε τι αναδιανομή και μοίρασμα της πίττας γίνεται στην Ελλάδα;
Το βιοτικό επίπεδο και η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων πέφτει στα επίπεδα της εξαθλίωσης πλέον για μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας.
Αναδύεται λοιπόν από την κρίση και την άλλη πλευρά, μια πιο άνιση κοινωνία, καθώς ο πλούτος και η εξουσία των λίγων αυξάνονται, ενώ το εισόδημα και τα δικαιώματα των πολλών συρρικνώνονται ή εξαφανίζονται.
Άλλωστε τόσο ο πλούτος όσο και η εξουσία, όλο και σε λιγότερα κέντρα και χέρια βρίσκεται σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτό το σενάριο εξελίσσεται μετά την κρίση στη χώρα μας άσχετα ποιος και πόσο κυβερνάει ή πως αυτοπροσδιορίζεται πολιτικά.
Εννοούν τα ίδια μιλώντας με άλλη γλώσσα, σκέφτονται τα ίδια και ακολουθούν την ίδια πολιτική.
Το λάφυρο και το δακύβευμα είναι η νομή της εξουσίας.
Έτσι επήλθε για την <<αριστερά>> ο <<ιστορικός συμβιβασμός>> με τις κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις, με την ΤΡΟΪΚΑ, λοιπούς θεσμούς, τα γεράκια της Ευρώπης, τη Μαντάμ Μέρκελ κι ένα σωρό άλλους θεσμικούς και εξωθεσμικούς παράγοντες.
Ξεχάστηκαν γρήγορα οι προεκλογικές δεσμεύσεις, τα ΟΧΙ έγιναν ΝΑΙ, μπήκαν στο ίδιο ανηφορικό και αδιέξοδο για το λαό μονοπάτι επιβεβαιώνοντας τη συμμόρφωση της κυβέρνησης στις επιταγές των Ελληνικών και Ευρωπαϊκών ελίτ.
Κατά τα άλλα πλησιάζει η <<έξοδος>> βγείτε στους δρόμους και πανηγυρίστε…
Μπορεί να γίνει και κάτι για το αβάσταχτο και επονείδιστο χρέος...
Μήπως έρχονται και <<νέες παροχές>> και μυρίζουν εκλογές;
Αυτή τη φορά είμαστε όλοι πιο υποψιασμένοι, με νέες εμπειρίες και περισσότερο προσεχτικοί ελπίζω στις επιλογές μας.
Δεν είναι εύκολος ο δρόμος ούτε οι λύσεις αλλά ο λαός δεν μπορεί να <<τσιμπάει>> ξανά και ξανά και μπορεί να κάνει τις επιλογές του με βάση τα συμφέροντά του.
Στις αληθινές Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα και οι πολιτικές αυτές υπονομεύουν ευθέως τη Δημοκρατία.