Πέρασαν κιόλας 48 χρόνια από εκείνη τη μακρινή νύχτα του Νοέμβρη του 1973.
17 Νοέμβρη:
Ένας πομπός, δύο αγόρια και ένα κορίτσι, η φωνή που σχίζει τον αέρα, χιλιάδες φωνές που ενώνονται μαζί της, σχοινοβάτες της ιστορίας «με τα μάτια στυλωμένα στην κορφή..»
«Εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων πολιορκημένων φοιτητών, των ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων..»
«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».
«Απόψε πεθαίνει ο φασισμός».
Εκεί στα μόλις πέντε στρέμματα ελεύθερης γης «γαντζώθηκε» η υπόσχεση, η ελπίδα, το πάθος, τα όνειρα, η ζωή.
Παιδιά που δεν βολεύτηκαν με τίποτα λιγότερο από την ελευθερία, που δεν «παραδέχτηκαν την ήττα», που περιφρόνησαν τον κίνδυνο, χιλιάδες λαού με «τον ήλιο στο μέτωπο», ένα ξέφρενο «πανηγύρι», μια πρωτοφανή, σε δυναμική και έκταση εξέγερση, τρεις μέρες και τρεις νύχτες η καρδιά της Ελλάδας «χτυπάει» στα κάγκελα του Πολυτεχνείου και στους γύρω δρόμους.
Το Πολυτεχνείο στάθηκε το κορύφωμα, η κατάληξη της αντιστασιακής κινητοποίησης, του αγώνα των φοιτητών και του λαού ενάντια στην απριλιανή χούντα των συνταγματαρχών και έγινε ο συλλογικός εκφραστής του δικαιώματος ανυπακοής στην ανελευθερία.
Και ύστερα, μόλις «κατέβηκε» η νύχτα, δίνεται η εντολή για επέμβαση.
2.45΄ξημερώματα Σαββάτου της 17ης του Νοέμβρη.
Το τανκ παίρνει θέση μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου.
Απέναντι του νέοι και νέες με προτεταμένα στήθη με όπλο τα τραγούδια και τις φωνές τους.
«Αδέλφια μας φαντάροι…»
Ο ήχος της ερπύστριας σκεπάζει τις φωνές.
Η πύλη πέφτει.
Τα τραγούδια σταματούν, τρόμος, ουρλιαχτά, κραυγές πόνου, συντρίμμια και η ματωμένη καρδιά της Αθήνας γέρνει για να κλάψει τα παιδιά της. 42 νέα παιδιά που δεν πρόλαβαν να δουν τις όμορφες μέρες που ονειρεύονταν, αλλά πρόλαβαν να αγωνιστούν για αυτές.
Η ιστορία έγραψε για κείνον το Νοέμβρη στην Αθήνα, για κείνους τους νέους με τους ανεκπλήρωτους πόθους, με τα ανεκπλήρωτα όνειρα, για το μεγαλείο εκείνων των παιδιών.
Όχι δεν χάθηκαν όλα κάτω από τα συντρίμμια.
Γιατί ο δρόμος της ζωής όσα σκοτάδια και αν ανταμώσει καταλήγει πάντοτε στο φως.
Ακόμα και αν εκείνες οι στιγμές δεν μπορούν να αποδοθούν ποτέ ολοκληρωτικά με τις λέξεις, οι θυσίες όλων αυτών των παιδιών που όρθωσαν το ανάστημα τους ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών, μας έδειξαν το δρόμο, μας έδειξαν το φως.
Γιατί πάντα η ιστορία πλάθεται με μεγάλες πράξεις.
«…εκεί που κάποιος αντιστέκεται, εκεί αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία… εκεί θα δει κάποιος λίγο γαλάζιο ασκίαστο..»
Είναι και εκείνα τα συναισθήματα που μας διαπερνούν κάθε χρόνο που «ξανανταμώνουμε» εκεί πέρα σε εκείνον τον τόπο του αγώνα και της θυσίας, «στην αυλή του φθινοπώρου».
48 χρόνια μετά.
Το ανυπόκριτο αίτημα για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» παραμένει ζωντανό στη μνήμη της ιστορίας αυτού του τόπου, αυτού του λαού.
Σήμερα μάλιστα και εν μέσω των δύσκολων συνθηκών που βιώνουμε, λόγω της πανδημίας, τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ.
Εμείς οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Ταχυδρομεία, είμαστε εδώ στη πρώτη γραμμή του αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά, στην υγεία, στην παιδεία, στην ελευθερία, στο σεβασμό των δικαιωμάτων.
Για το δικό μας «μερτικό στον ήλιο»>.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου θα συμβολίζει πάντοτε την ελπίδα, την υπόσχεση, τον όρκο:
«θα τον αλλάξουμε τούτον τον τόπο, θα τον αλλάξουμε τούτον τον κόσμο».
Φωτογραφικό Υλικό
