Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,

 

«Κόλαφος» για τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι το προωθούμενο  σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Εργασίας για τη «Ρύθμιση θεμάτων της αγοράς εργασίας» που ετοιμάζει να περάσει η Κυβέρνηση.

 

Μια σειρά από αντεργατικές ρυθμίσεις, που αποτελούν παλιές προτάσεις του ΔΝΤ, (κατάργηση 8ωρου, θεσμικός περιορισμός συνδικάτων, ποινικοποίηση απεργιών, μείωση αποδοχών, κατάργηση της αργίας της Κυριακής, ατομική διευθέτηση του χρόνου εργασίας κ. ά.) οδηγούν στην πλήρη απορρύθμιση του εργατικού δικαίου και «ποδοπατούν» εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων.

 

Αναλυτικά οι  διατάξεις του νομοσχεδίου προβλέπουν:

 

-          Ποινικοποίηση του δικαιώματος της απεργίας. Σε ένα ήδη αποδυναμωμένο συνταγματικό δικαίωμα των εργαζομένων, έρχονται να προστεθούν και νέες ρυθμίσεις που βάλλουν ακόμη περισσότερο, το δικαίωμα της απεργίας. Αυτό στοιχειοθετείται μέσα από: α) την αύξηση του προσωπικού ασφαλείας στο 33% της παραγωγής στις ΔΕΚΟ, που καταδεικνύει την πρόθεση μείωσης της συμμετοχής και στην ουσία της αποτελεσματικότητας της απεργίας β) την απαγόρευση κατάληψης χώρων ή εισόδων. Όσοι μετέχουν σε κατάληψη τελούν ποινικώς κολάσιμη πράξη και η απεργία κρίνεται παράνομη. Ποινές προβλέπονται και για παράνομες ή καταχρηστικές απεργίες, για τις οποίες δίνεται η δυνατότητα διεκδίκησης αποζημίωσης από τον εργοδότη και γι αυτούς που πρωτοστατούν σε απεργιακή κινητοποίηση «που στρέφεται εναντίον της κοινωνίας και της εθνικής οικονομίας», κατά δήλωση του Υπουργού Εργασίας. Διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι, η πρόθεση της Κυβέρνησης είναι πλέον οι απεργίες να έχουν μόνο συμβολικό χαρακτήρα.

 

-          Ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, με το πρόσχημα να αποφευχθούν γεγονότα, όπως αυτά που παρατηρήθηκαν στο τελευταίο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Συγκεκριμένα προβλέπονται: α) η υποχρεωτική απογραφή στο ήδη νομοθετημένο Γενικό Μητρώο, ως προϋπόθεση για την άσκηση συνδικαλιστικού δικαιώματος β) η δυνατότητα συμμετοχής και ψήφου των εργαζομένων, ηλεκτρονικά, εξ αποστάσεως, με απαίτηση για την περίπτωση της απεργίας της απόλυτης πλειοψηφίας γ) η μείωση των μελών της Διοίκησης. Παράλληλα αίρεται η προστασία των εκπροσώπων των εργαζομένων από τις απολύσεις και καταργείται η Επιτροπή Προστασίας Συνδικαλιστικών Στελεχών η οποία έκρινε, ως τώρα, τη νομιμότητα της απόλυσης των συνδικαλιστών. Λόγος απόλυσης συνδικαλιστών θα συνιστά η παρεμπόδιση εργασίας όσων εργαζομένων δεν επιθυμούν να συμμετέχουν σε απεργιακή κινητοποίηση.

 

-          Κατάργηση του 8ωρου εργασίας. Μια κατάκτηση, που «γεννήθηκε» στην μεγάλη απεργία των εργατών του Σικάγο, το 1886 και υπερασπίστηκε με μακραίωνους αιματηρούς αγώνες, 135 χρόνια μετά επιχειρούν να την περάσουν στη λήθη της ιστορίας μέσα από τη ρύθμιση για ελαστικοποίηση του ωραρίου. Στο εξής οι επιχειρήσεις, θα μπορούν να απασχολούν τους εργαζόμενους έως 10 ώρες ημερησίως , χωρίς πρόσθετη αμοιβή, εφόσον εντός 6μηνου «εξοφληθούν» οι ώρες αυτές με αντίστοιχη μείωση ωρών ή ρεπό. Αν στην ελαστικοποίηση του ωραρίου προσθέσουμε και τη θεσμοθέτηση του εργοδοτικού δικαιώματος για μη επαναπρόσληψη εργαζομένου, ακόμη και στην περίπτωση που κριθεί άκυρη η απόλυση του από το δικαστήριο, καθώς και τον περιορισμό των αποζημιώσεων που δίνει το δικαίωμα στους εργοδότες να καταβάλουν ορισμένους μόνο μισθούς υπερημερίας και αυτό εφόσον το επιτρέπει η οικονομική κατάσταση της επιχείρησης, ευθέως συμπεραίνουμε ότι, η Κυβέρνηση οδηγεί την εργασία και τον εργαζόμενο σε πλήρη χειραγώγηση από τον εργοδότη.

 

-          Ατομική διευθέτηση του χρόνου εργασίας (χωρίς ΣΣΕ και Συνδικάτα). Η ρύθμιση για τον εργάσιμο χρόνο πλέον θα είναι προϊόν συμφωνίας εργοδότη και εργαζόμενου, «ατομική συμφωνία», που σημαίνει ανισορροπία στη διαπραγματευτική ισχύ του εργαζόμενου, τη στιγμή που δεν θα υπάρχει ούτε παρέμβαση εργατικών σωματείων και Συνδικάτων, ούτε ΣΣΕ. Η κατάργηση της συλλογικής εκπροσώπησης και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, δίνει την απόλυτη εξουσία στους εργοδότες, καθώς αφαιρεί την ασπίδα προστασίας των εργαζομένων και τη δυνατότητα τους να διαπραγματευτούν ως ισότιμοι συνομιλητές.

 

-          Φτηνή εργασία με την εκτίναξη του επιτρεπόμενου ορίου υπερωριών στις 150 το χρόνο. Η αύξηση των ωρών των νόμιμων υπερωριών δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να έχουν στη διάθεση τους πλήθος φτηνών υπερωριών, καθώς θα μπορούν να απασχολούν εργαζόμενους, επιπλέον του ωραρίου τους, με ελάχιστο κόστος. Αυτό πρακτικά σημαίνει μείωση του εργοδοτικού κόστους μέσω της υπερεργασίας και της αύξησης των υπερωριών και οι 1 εκατ. άνεργοι θα συνεχίζουν – ανεπιτυχώς – να ψάχνουν για δουλειά, γιατί ποιος εργοδότης θα προσλάβει έναν νέο εργαζόμενο, όταν θα έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλεύεται νόμιμα τους ήδη υπάρχοντες;

 

-          Υποβάθμιση και κατ’ ουσία κατάργηση του ΣΕΠΕ. Με το νομοσχέδιο έρχεται και ένα ακόμη μεγάλο πλήγμα για τους εργαζόμενους, καθώς  προωθούνται διατάξεις για το μετασχηματισμό του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας σε «ανεξάρτητη αρχή». Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αφαιρείται από την Επιθεώρηση Εργασίας η συμφιλίωση των συλλογικών διαφορών, οι οποίες ανατίθενται στον ΟΜΕΔ, πράγμα που σημαίνει ότι αφενός μετατρέπονται σε μια ιδιαίτερα χρονοβόρα διαδικασία και αφετέρου το Υπουργείο, αντί να επιλέξει τη μείωση της εργοδοτικής ασυδοσίας, επιλέγει τη μείωση της προστασίας των εργατικών δικαιωμάτων.

 

-          Κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας για χιλιάδες εργαζόμενους. Η ρύθμιση αυτή επιτρέπει την «απελευθέρωση» και νέων επιχειρήσεων που έχουν τη δυνατότητα να λειτουργούν τις Κυριακές.

Το Υπουργείο Εργασίας παρουσιάζοντας τη φιλοσοφία του νέου σχεδίου Νόμου διαπιστώνει ότι «δεν υπάρχουν εργαζόμενοι χωρίς επιχειρήσεις, ούτε επιχειρήσεις με εργαζόμενους στα κεραμίδια» και ως εκ τούτου επιτίθεται σε δικαιώματα που με μακρόχρονους αγώνες κατέκτησαν οι εργαζόμενοι. Με κυρίαρχο δόγμα του νομοσχεδίου να είναι η ανάπτυξη των επιχειρήσεων με «φτηνή» εργασία,, το πρόσημο για όλους τους εργαζόμενους είναι εφιαλτικό, ένας νέος εργασιακός «μεσαίωνας».

 

Ακόμη και ο χρόνος που επιλέχθηκε για τη διαβούλευση και την κατάθεση του νομοσχεδίου, εν μέσω πανδημίας, καθώς οι συνθήκες αποτρέπουν τις κοινωνικές αντιδράσεις και αποδιοργάνωσης της αγοράς εργασίας, καταδεικνύουν τις προθέσεις της Κυβέρνησης.

 

Εμείς οι εργαζόμενοι κουβαλάμε την ιστορία αυτήν που κατέγραψαν στο διάβα των χρόνων όλοι αυτοί που αγωνίστηκαν ενάντια στη βαρβαρότητα για έναν καλύτερο κόσμο, για τα δικαιώματα των εργαζομένων που κατακτήθηκαν με αίμα. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε – με κανέναν τρόπο - την επιστροφή στη βαρβαρότητα

 

Οι μνήμες της ιστορίας μας δείχνουν το δρόμο.

 

Όταν η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου στις 1 Ιουλίου 1982 ψήφισε τον 1264, καταργώντας τον αντεργατικό νομό 330/ 1976 της κυβέρνησης Καραμανλή, που τόσα δεινά επέφερε στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας, με την ποινικοποίηση της απεργίας, την δίωξη των συνδικαλιστικών στελεχών, την διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων και τις κλειστές συνδικαλιστικές οργανώσεις, αναμφίβολα άνοιξε νέους ορίζοντες στη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην δημιουργία ενός αυτόνομου, ανεξάρτητου, μαζικού και ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

 

Σήμερα  η κυβέρνηση Μητσοτάκη, θέλει να επανέλθουμε σε εκείνες της αλήστου μνήμης εποχές. Δόγμα της «η ανάπτυξη των επιχειρήσεων με φτηνή εργασία», «κέρδη για το κεφάλαιο, εργασιακός μεσαίωνας για χιλιάδες εργαζόμενους». Αυτό είναι το έδαφος που προλειαίνει και το ονομάζει «ανάπτυξη».

 

Γνωρίζουν όμως πολύ καλά, ότι η δύναμη βρίσκεται στα χέρια του λαού, των εργαζομένων, των πολιτών, που όταν ενώνονται και μαζικοποιούνται φέρνουν αποτελέσματα, ανατρέποντας  κάθε επιβαλλόμενο  εργασιακό ανοσιούργημα. Γι αυτό και προσπαθούν να εμποδίσουν κάθε μαζικότητα, κάθε διαφορετική φωνή, να ελέγξουν κάθε πτυχή του κοινωνικού, επικοινωνιακού, οικονομικού και δημοσίου βίου.

 

Σ’ αυτήν την κυβέρνηση  και σ’ αυτό το νομοσχέδιο θα πούμε μαζικά ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ και ένα μεγάλο ΟΧΙ.

 

 

Καλούμε το σύνολο των Ταχυδρομικών να δώσει βροντερό και δυναμικό παρόν, ανατρέποντας στην πράξη το εργασιακό έκτρωμα.

 

(Πλάτων  - Νόμοι).