Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε την επέτειο της 28ης Οκτώβρη του 1940.
Γιορτάζουμε το μεγαλείο ανθρώπων που δεν «βολεύτηκαν με τίποτε λιγότερο από έναν ήλιο λεύτερο…».
Που έγραψαν σελίδες της Ελληνικής ιστορίας με χρυσά γράμματα, που πήγαν την δόξα της Ελλάδας παραπέρα.
Μεγαλείο ψυχής, ηρωικές μορφές, άνθρωποι ελεύθεροι, σε έναν κόσμο που ο φασισμός έδειχνε το αποκρουστικό του πρόσωπο.
Άνθρωποι που έδειξαν πως μέσα στο σκοτάδι υπάρχει φως.
Αμούστακα παιδιά που στα χιονισμένα βουνά υπερέβησαν το σκότος και το φόβο, πρόταξαν το στήθος τους στα τανκς και τα όπλα των φασιστών……..
για να «γιομίσει η ΕΛΛΑΔΑ – Ελλάδα» - λευτεριά πολέμησαν τους σιδερόφρακτους.
«Τραγουδούσαν για τις μέρες που θα’ ρθουνε
φορτωμένα πολύχρωμα οράματα……
οι φωνές ξυπνούσαν μικρές πυρκαγιές
χιλιάδες μικρές πυρκαγιές
που πυρπολούσαν τη νιότη τους………
που τους έδειχναν το δρόμο
λουσμένες στην ΑΛΗΘΕΙΑ και το φως……»
73 χρόνια μετά μια επέτειος, μια μνήμη, ένα χρέος.
Οι μέρες μνήμες ξαναζωντανεύουν όχι βέβαια από «εθνικιστική διάθεση». Οι μέρες εξάλλου είναι «πονηρές» και η αλήθεια είναι, ότι η λέξη εθνικισμός έχει παρερμηνευτεί, καθώς κάποιοι φροντίζουν να κάνουν τη λέξη ταυτόσημη με το σωβινισμό, το ρατσισμό, το μίσος, την απανθρωπιά, την μισαλλοδοξία, τη βία, το φόνο.
Αυτοί που πρεσβεύουν όλα αυτά και βάζουν διαχωριστικές γραμμές στους ανθρώπους με βάση το χρώμα, την καταγωγή και την θρησκεία, επιχειρούν να καπηλευτούν και να διαστρεβλώσουν και την ιστορία.
Τι ειρωνεία!!!
Ξεχνούν μόνο μια «μικρή λεπτομέρεια». Ήταν ο Ελληνικός λαός που πολέμαγε στα βουνά της Αλβανίας ενάντια στις δυνάμεις που είχαν τα ίδια σύμβολα τα ίδια πιστεύω με αυτούς σήμερα.
Ο εθνικισμός είναι έννοια αυθύπαρκτη με τον άνθρωπο, είναι έννοια προοδευτική, δημοκρατική, απελευθερωτική. Είναι η ίδια η ιδέα της ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και όχι ιδέα του μίσους και του διαχωρισμού.
Σήμερα, είναι ανάγκη να γυρίσουμε στις μέρες του χθες, που η ιστορία της Ελλάδας και ολόκληρης της Ευρώπης γραφότανε με τον ηρωισμό, την δύναμη, την θυσία μιας χούφτας Ελλήνων.
Οι γενιές μεγάλωσαν, φεύγουν, έρχονται άλλες, αλλά εμείς δεν πρέπει να ξεχάσουμε.
Γιατί λαός χωρίς μνήμη, είναι λαός χωρίς αύριο.
Και αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία στις μέρες μας.
Είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τις ζωές μας και το ταξίδι πίσω στο χρόνο, που η Ελλάδα γίνεται το σύμβολο της ματωβαμένης, αλλά λεύτερης ψυχής, είναι ιστορική ευθύνη όλων μας.
Είναι το χρέος μας απέναντι στην ιστορία μας, απέναντι σε όλους αυτούς που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για τη λευτεριά, την ανεξαρτησία, την ειρήνη, την δημοκρατία, για τη ζωή, για τον άνθρωπο, απέναντι στις γενιές που έρχονται.
ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ.
Και όπως έχει αποδείξει η ιστορία μας,
ΘΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.