( Ένα συναδελφικό γεια και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους)
Χρήστος Κόλιας Αντιπρόεδρος Π.Ο.Σ.Τ.
Διανύουμε ίσως μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας.
Η κρίση διαπερνά κάθετα και οριζόντια ολόκληρο το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό οικοδόμημα και αμφισβητείται έντονα ο ρόλος των προσώπων και των θεσμών σε Εθνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της Ε.Ε., αλλά και όσα διαδραματίζονται αρκετό καιρό τώρα στη χώρα μας, έχουν πλήξει σοβαρά τα θεμέλια στα οποία εδράζονταν οι λόγοι για την ενοποίηση των κρατών μελών και η προοπτική τους, αλλά κυρίως για τα αποτελέσματα των αποφάσεων που παίρνονται για την τύχη της Ελλάδας και των άλλων λαών.
Είναι φανερό, ότι απέχουμε, έτη φωτός πλέον, από την περιβόητη οικονομική και κοινωνική σύγκλιση. Έχει παραβιαστεί η αρχή της ισότητας και ισονομίας των κρατών και αυτό που μετράει είναι η οικονομική δύναμη μαζί με την ισχύ, που έχει ο καθένας σε διεθνές επίπεδο, καταλήγοντας στην Ευρώπη της Γερμανίας.
Η επίκληση της σωτηρίας μιας χώρας από την επερχόμενη χρεοκοπία γίνεται με όρους που σαφώς μπαίνουν ζητήματα Δημοκρατίας και κυριαρχίας.
Η Ελληνική οικονομία μέσα στον ανελέητο πόλεμο του διεθνούς ανταγωνισμού, έχει χάσει τη μάχη που άρχισε με την ένταξη στην Ε.Ε. το 1981 και κορυφώθηκε το 2001 με την ένταξη στην Ευρωζώνη, μετά από μεγάλη προσπάθεια κάλυψης των κριτηρίων της Συνθήκης του Μάαστριχτ για το χρέος, το έλλειμμα και τον πληθωρισμό.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση αποκάλυψε την πραγματικότητα και το μέγεθος της ήττας με τραγικό τρόπο για την Ελληνική κοινωνία, η οποία υφίσταται και τις συνέπειες της ανεύθυνης και αλλοπρόσαλλης πολιτικής τα τελευταία χρόνια.
Η συνδρομή των εταίρων και η άφιξη του Δ.Ν.Τ., δεν έδωσε το ποθητό αποτέλεσμα για την πορεία του χρέους που συνέχισε να αυξάνεται λόγω της μεγάλης ύφεσης, αλλά και της ολιγωρίας στην εφαρμογή διαρθρωτικών μέτρων.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη πολλών αναλυτών για την λάθος συνταγή, το λάθος φάρμακο, το χάσιμο χρόνου, τις μισές αλήθειες, την ικανότητα της κυβέρνησης κ.λ.π., αλλά τα σκληρά, άδικα για τους πολλούς μέτρα δεν απέδωσαν.
Το χρέος δεν ήταν βιώσιμο και οι δανειστές έκριναν ότι έπρεπε να κουρευτεί εθελοντικά από τους ιδιώτες πιστωτές και αυτό έχει τα θετικά του οικονομικά αποτελέσματα που δεν πρέπει να υποτιμώνται.
Φτάνουν οι αποφάσεις αυτές;
Μπορεί η οικονομία και η κοινωνία να βαδίζουν και να ζουν με εικονική ευμάρεια και επιδοτήσεις, με τους ολίγους εκλεκτούς να απομυζούν τα πάντα;
Ασφαλώς όχι, αλλά χρειάζεται ανασύνταξη δυνάμεων, αλλαγή πλεύσης και νέο προσανατολισμό του αναπτυξιακού και παραγωγικού μοντέλου της χώρας, για να ελπίζουμε σε ένα καλλίτερο μέλλον των επόμενων γενεών και την ουσιαστική σωτηρία της Ελληνικής κοινωνίας και των ανθρώπων και όχι μόνο του γεωγραφικού της χώρου και του πλούτου που παραχωρείται στους δανειστές.
Απαιτείται μια πολιτική που θα δίνει ώθηση στην ανάπτυξη, θα μεγαλώνει την φορολογητέα ύλη με βάση τον πλούτο που κατέχεται και παράγεται και όχι των αδύναμων γνωστών υποζυγίων, μισθωτών και συνταξιούχων, θα αυξάνει την
Απαιτείται μια πολιτική που θα ρυθμίζει τους κανόνες της ασύδοτης αγοράς με παροχή δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών προσιτών σε όλους τους συνεπείς φορολογούμενους πολίτες.
Η πολιτική που εφαρμόζεται όμως σήμερα, είναι μία βάρβαρη μνημονιακή νεοφιλελεύθερη συνταγή που στηρίζεται σε δύο άξονες, δεν βγάζει πουθενά και πρέπει να ανατραπεί.
Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την πολιτική της, έχει διαψεύσει τις προσδοκίες του λαού και έχει απογοητεύσει τους περισσότερους και κυρίως όσους από εμάς την ψηφίσαμε.
Ο πρώτος άξονας αφορά την εγκαθίδρυση ευέλικτων εργασιακών σχέσεων εποχής μεσαίωνα, τη δραστική μείωση του εργατικού κόστους, μείωση των εισοδημάτων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα σε απίστευτα ποσοστά, μισθούς Ταϊβάν σε Ευρωπαϊκό έδαφος, κατάργηση συλλογικών διαπραγματεύσεων και δικαιωμάτων, εργατικού δικαίου, εφεδρείες, απολύσεις, ανεργία περιόδου μεσοπολέμου και νέα γενιά μεταναστών με θύμα την πολύτιμη νεολαίας μας.
Ο δεύτερος άξονας αποσκοπεί στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, με αποτίμηση στα χαμηλότερα ιστορικά επίπεδα λόγω και της ύφεσης και στη μετατόπιση του κόστους παροχής των κοινωνικών αγαθών, όπως η υγεία και η παιδεία στα νοικοκυριά, στα πλαίσια μιας αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και υπο-χρηματοδότησης φορέων και κοινωνικών παροχών, ενώ απουσιάζει η αναπτυξιακή στρατηγική.
Αυτή τη χιονοστιβάδα και την επίθεση του καπιταλισμού ποιος θα την σταματήσει και πώς;
Και ας μη έχουμε αυταπάτες ότι το θηρίο αυτό μπορεί να κατευναστεί δίνοντάς του συνεχώς ανθρώπινο κρέας, γιατί στο τέλος δεν θα μείνει κανείς.
Το θηρίο πρέπει να το σκοτώσουμε με σύγχρονα πολιτικά, ιδεολογικά, κοινωνικά εργαλεία και όπλα.
Στον αντίποδα του καπιταλισμού και του μονόδρομου της ελεύθερης αγοράς, υπάρχει το μεγάλο μπλοκ της κοινωνίας που εκφράζεται από την ευρύτερη δημοκρατική αριστερά, την μεγάλη δημοκρατική παράταξη, των ιδεών αλλά και της πράξης, των υπεύθυνων προτάσεων και όχι του μπάχαλου, τους άνεργους, τους αδικημένους, τις δυνάμεις της εργασίας με ανθρωποκεντρικό περιεχόμενο που συμπυκνώνεται στην κοσμοθεωρία του σοσιαλισμού και συγκρούεται διαχρονικά για την ανατροπή του συστήματος και όχι τον εξωραϊσμό του.
Η προσδοκία αυτή για φυγή προς εμπρός, για αλλαγή, δεν χρειάζεται πάτρωνες που αυτάρεσκα θέλουν να ηγηθούν αυτοπροσδιοριζόμενοι ως οι γνήσιοι εκφραστές της λαϊκής βούλησης όντες μικρές μειοψηφίες.
Η κοινωνία δεν αρκείται στην επαναστατική γυμναστική, την αδιάκοπη διαμαρτυρία, τον αφορισμό, τα εικονοστάσια της μοναδικής και απόλυτης αλήθειας, γιατί από πρωταγωνιστής είναι ουραγός των εξελίξεων και κομπάρσος στη αυλή της Ιστορίας και δεν το αξίζει αυτό.
Δεν πρέπει να είμαστε οπαδοί της καταστροφής για να γίνει προλεταριοποίηση και να δικαιωθούν οι προφητείες κάποιων για το ποιος φταίει. Θέλουμε λύσεις.
Χρειάζεται μια συνολική συνθετική θετική πρόταση εξουσίας που θα απαντά πειστικά στην κυριαρχία των δυνάμεων της αγοράς και της κοινωνικής βαρβαρότητας.
Χρειαζόμαστε ένα νέο πλαίσιο αξιών και αποκατάσταση της πολιτισμικής μας κουλτούρας.
Στις εξελίξεις αυτές, το συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να απουσιάζει.
Στην εποχή της γενικότερης κρίσης και της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας, η αναγκαιότητα και η δυναμική λειτουργία του συνδικάτου είναι αυτονόητη και επιβεβλημένη ως δύναμη πολιτικής ρύθμισης για άμβλυνση των οικονομικών ανισοτήτων μεταξύ των μισθωτών, σαν κεντρική στρατηγική επιλογή.
Με ενότητα και κλαδική συνεργασία για καλλίτερο αποτέλεσμα για το σύνολο και να μη μένει στην αριστερή ρητορική, ενώ στην πράξη η συντεχνιακή αντίληψη και πρακτική κυριαρχούν.
Γιατί είναι αυτό που υπονομεύει τη συνοχή του κόσμου της εργασίας, διαιρεί τις κοινωνικές ομάδες και απουσιάζει η αλληλεγγύη στο εσωτερικό τους.
Οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων έχουν μεγάλη ευθύνη για το πώς και που οδηγούν το κίνημα ιδιαίτερα την κρίσιμη αυτή εποχή.
Πιστεύω ότι το διάστημα που κορυφώνονται οι επιθέσεις στον κόσμο που εκπροσωπεί, ολιγώρησε και φάνηκε να αιφνιδιάστηκε, χάνοντας την ευκαιρία για πρωτοβουλίες και ενέργειες για ανατροπή αυτής της πολιτικής.
Έχασε πολύ έδαφος και μέρος της αξιοπιστίας του και επιτέλους κάτι πρέπει να γίνει γιατί ο κόσμος χρειάζεται ένα ισχυρό και αξιόπιστο Σ.Κ.
Το γεγονός ότι στο χώρο του ΕΛ-ΤΑ ακόμα αντέχουμε σαν κίνημα απέναντι στους εργαζόμενους, είναι θετικό, δείχνει μία ωριμότητα που έχει να κάνει και με την διαχείριση των προβλημάτων μας, ιδιαίτερα τα τελευταία δύσκολα 6-7 χρόνια, υπάρχει μια συνέχεια από παλαιότερα, αλλά η εποχή του μνημονίου και της χρεοκοπίας είναι τελείως διαφορετική.
Από την εποχή των διεκδικήσεων και κατακτήσεων περάσαμε στις περικοπές και μάλιστα μας ζητούν και τη σύμφωνη γνώμη μας.
Βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, αλλά δεν πρέπει να μείνουμε απλοί θεατές και να παίρνουν συνέχεια μέτρα σε βάρος μας. Έχουμε ευθύνη απέναντι στην ιστορία μας, στο χώρο και κυρίως απέναντι στους εργαζόμενους στα Ταχυδρομεία για τη δουλειά τους, για το μέλλον του Ταχυδρομείου.
Αυτός ήταν ο οδηγός μας, επενδύσαμε στην ενότητα και την συνέπεια και έτσι πρέπει να πάμε και στο μέλλον.
Όσοι μείνουν πίσω και όσοι θα έρθουν στο στίβο του συνδικαλισμού πρέπει να προστατέψουν το κεφάλαιο αυτό και οι συνάδελφοι να στηρίξουν τους ανθρώπους που σήμερα υπηρετούν σταθερά και ανιδιοτελώς την ιδέα του συνδικαλισμού, γιατί στη πραγματικότητα είναι ο μόνος κοινωνικός και θεσμικός τους σύμμαχος, όταν ολόκληρο το θεσμικό οικοδόμημα της χώρας αμφισβητείται και λοιδορείται σε επικίνδυνο βαθμό.
Με όρους εμπιστοσύνης και δικαιοσύνης πρέπει να αποκατασταθεί η κοινωνική συνοχή το συντομότερο, γιατί θα οδηγηθούμε σε επικίνδυνους ατραπούς.
Η κοινωνία αντιδρά δίκαια, αλλά η ηθική παρακμή και η συνολική αμφισβήτηση του συστήματος χωρίς αξιόπιστη λύση και δημοκρατική διέξοδο,
ιστορικά μας φέρνουν στο γκρεμό και στα πρόθυρα διχασμού.
Με όρους ενότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης ανοίγονται οι νέοι δρόμοι και οι πολιτικοί ταγοί και όσοι εκπροσωπούν θεσμούς, πρέπει να είναι το παράδειγμα.
Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται σήμερα.
Όλοι μας πρέπει να είμαστε ένα καλό παράδειγμα. Για μία άλλη Ελλάδα.
Γιατί όταν η αντίδραση αποκτά ιδεολογικά χαρακτηριστικά τότε νομιμοποιείται το μίσος.
Ο ρόλος του Σ.Κ. πρέπει να είναι κεντρικός, παράλληλα με την πολιτική παρουσία και ευθύνη ρύθμισης της αγοράς που χωρίς αυτή οι λαοί θα οδηγηθούν σε εξαθλίωση.
Τώρα είναι η ώρα της απάντησης των ισχυρών κοινωνικών θεσμών για την εξυπηρέτηση του γενικότερου δημοσίου συμφέροντος.
Μόνο έτσι μπορούμε να πείσουμε και να ενώσουμε το κατακερματισμένο κίνημα, που είναι σε αδύναμη θέση υπερασπιζόμενο επί μέρους διεκδικήσεις και δικαιώματα, παρά το αυτονόητο καθήκον υπεράσπισης των συμφερόντων αυτών που εκπροσωπεί.
Πρέπει να πειστεί όμως και η κοινωνία που πολλές φορές αδυνατεί να κατανοήσει, ότι οι δίκαιες διεκδικήσεις των χώρων είναι και σε δικό της όφελος.
Δεν είναι τυχαίες άλλωστε και χρονικά οι επιθέσεις που δέχεται το Σ.Κ. που προσπαθούν να το ενοχοποιήσουν για πολλά δεινά στη χώρα μας από φορείς εξουσίας ( κόμματα, πολιτική, μερίδα του τύπου, πολυποίκιλα διαπλεκόμενα συμφέροντα κ.λ.π. ) που προσπαθούν να πετάξουν από πάνω τους τις δικές τους ευθύνες.
Είναι αυτοί που διαγκωνίζονται ποιος θα μας σώσει νωρίτερα και καλλίτερα, ενώ η κοινωνία μετράει απώλειες και θύματα και δεν έχουν κανένα ηθικό και νομιμοποιητικό δικαίωμα να την επικαλούνται για όλα όσα κάνουν.
Τα εκβιαστικά διλήμματα, ή χρεοκοπούμε ή θα συνεχιστεί η φτώχεια του λαού,
δεν γίνονται αποδεκτά από ένα περήφανο λαό και μία υπεύθυνη κοινωνία.
Χρειάζεται νηφαλιότητα και εγρήγορση από όλους μας.
Περισσότερο σήμερα από ποτέ, ο θεσμός του συνδικαλισμού που εκ φύσεως και της αποστολής του εκφράζει συλλογικά οράματα, κόντρα στον ατομικισμό, βάλλεται με μεγάλη ένταση και μεθοδολογία. Παρά τις αδυναμίες, τις παθογένειες, τις έριδες και τις ανεπάρκειες, το συνδικάτο πρέπει να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο τις παραδοσιακές αξίες που υπηρετεί, πρέπει να ξαναβρεί το δρόμο του και να αναλάβει τις ευθύνες του, αποκομμένο από κομματικές ή άλλου είδους εξαρτήσεις.
Δεν πρέπει να σπάσει εντελώς ο ισχυρός δεσμός μεταξύ εργαζόμενου και συνδικάτου, γιατί οδηγεί σε εξατομίκευση των εργασιακών σχέσεων και την κοινωνική βαρβαρότητα.
Η πυκνότητα και η πολιτικοποίηση του συνδικαλισμού είναι μια απάντηση και ελπίδα του εργαζόμενου απέναντι στην νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και την κρίση της αριστεράς σε διεθνές επίπεδο.
Όσες δίνες και αν έρθουν, η πυξίδα δεν κάνει λάθος όταν η κατεύθυνση είναι για την υπεράσπιση των γνωστών παραδοσιακών συνδικαλιστικών αρχών και αξιών, με γνήσια και αυτόνομη συνδικαλιστική κουλτούρα, με ανοιχτούς ορίζοντες σε όλα τα τμήματα των μισθωτών και γενικότερα των εργαζόμενων.
Με αποτελεσματικούς οργανωτικούς όρους που φράζουν τον πολυκερματισμό και την πολυδιάσπαση.
Με καθαρούς ιδεολογικούς και πολιτικούς προσανατολισμούς, είναι χρέος μας να μη επιτρέψουμε το πλήρες ξεθεμελίωμα όσων παρέλαβε αυτή η γενιά και όσα οικοδομήθηκαν με αγώνες και θυσίες πολλών χρόνων και από μας, παρά το γεγονός πολλές κατακτήσεις είναι πλέον παρελθόν και όχι αναίμακτα.
Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, τους προηγούμενους και τους επόμενους.
Το ταξίδι όμως συνεχίζεται με νέα πληρώματα, σε καινούρια λιμάνια και άλλους προορισμούς απλά με καιρούς δύσκολους και θέλει πολλές αντοχές, γνώση, εμπειρία και υπομονή.
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ, κατά τον μεγάλο Ελύτη.
Όταν σου στερούν τη ζωή, το όνειρο, την ελπίδα, κανείς δεν μπορεί να είναι απλός θεατής και να αποφασίζουν άλλοι για μας.
Η μάχη για μια κοινωνία συνοχής και αλληλεγγύης είναι διαρκής, όπως και η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας.
Δεν ξεγελιόμαστε από τις προσωρινές λύσεις και καθησυχασμούς, γιατί αυτά που συμβαίνουν συνεχώς, μας θυμίζουν αυτό που είπε ο Μιτεράν.
Τα καταφέραμε. Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν.
Κάθε φορά κάποιοι τελευταία, κρατούν ένα έπαθλο αποφάσεων Διεθνών Οργανισμών που για άλλους λύνει τα προβλήματα και για άλλους τα μεγαλώνει, επιβεβαιώνοντας τον Άγγλο ιστορικό Άλαν Τέϊλορ που είχε πει:
Από τα λάθη του παρελθόντος έμαθαν να κάνουν νέα λάθη.
Και επειδή εγώ αναγκαστικά φεύγω τώρα, με πίεση και με μορφή κυνηγητού, με θυμό για όσα συμβαίνουν, δεν ξέρεις τι ξημερώνει την επόμενη μέρα, και δεν σε αφήνουν να κάνεις εσύ τις επιλογές σου, σήμερα μάλιστα που δεν περισσεύει κανείς, έρχεται νέο αίμα, νέα εποχή και οι νέοι στόχοι απαιτούν ανθρώπους και μεθόδους που δεν θα κουβαλούν μέσα τους Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες από παλιά.
Δεν κουβαλούν μέσα τους φόβους και ανασφάλειες, γιατί δεν υπάρχουν, αν δεν τα έχεις μέσα σου.
Με αίσθημα αυτογνωσίας και με βάση τις δυνατότητες, τις ευκαιρίες και τις συγκυρίες, προσπάθησα να κάνω ότι μπορώ, δρώντας πάντα συλλογικά.
Προσπαθήσαμε πολύ, πετύχαμε πολλά, αλλάξαμε το χάρτη των αιτημάτων, των διεκδικήσεων, θέσαμε νέες προτεραιότητες, παλέψαμε όλοι μαζί για την αλλαγή της κοινωνίας σε όφελος των πολλών.
Χωρίς ιδεοληψίες και δογματισμούς ενώσαμε δυνάμεις και ανοίξαμε νέους δρόμους.
Πιστεύαμε πολλοί σε ότι κάναμε, αλλά μετά από 30 χρόνια τουλάχιστον, κάνοντας τον απολογισμό είναι τόσο πλούσιος στην καταγραφή, αλλά μας τα πήραν περίπου όλα. Βάφτισαν τα δικαιώματα προνόμια και τις διεκδικήσεις συντεχνιακά αιτήματα συκοφαντώντας κάθε κινητοποίηση των εργαζόμενων.
Το 2011 δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα και είναι μία άλλη εποχή.
Κρίμα. Την ψυχή μας όμως και τη διάθεση για συνέχεια του αγώνα δεν θα μας την πάρει κανείς.
Δεν αναχωρώ, γιατί όσοι ταύτισαν το συνδικαλισμό με την ίδια τους τη ζωή και έκαναν το συνδικαλιστικό χώρο σπίτι τους, συνεχίζουν τον αγώνα ενεργά και με άλλες ιδιότητες. Κανείς δεν δικαιούται να ιδιωτεύει.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια που φτάνει στο τέλος και κρατάω τις καλές μνήμες και στιγμές στην πολύχρονη αυτή διαδρομή με πολλές μάχες, άλλες νικηφόρες άλλες όχι, με πολλές αντιπαραθέσεις και συνθέσεις, με καθαρές θέσεις και σχέσεις με στόχο τα συμφέροντα των εργαζόμενων.
Αισθάνεσαι μια ικανοποίηση, έστω και υποκειμενικά σε προσωπικό επίπεδο, όταν φεύγεις με το κεφάλι ψηλά, έκανες ότι μπορούσες και οι συνάδελφοι το αναγνωρίζουν και στο δείχνουν.
Με ειλικρινή αισθήματα και πόνο ψυχής γιατί νομίζεις ότι χάνονται θα έλεγα, θα θυμάμαι όλους τους συναδέλφους, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, που βρεθήκαμε αρκετές φορές, τους συντρόφους σε όλες τις δύσκολες και καλές εποχές, τους φίλους όλων των παρατάξεων και συνδικαλιστές, για την κοινή πορεία και προσπάθεια.
Πολλά στελέχη του Οργανισμού που καθημερινά πασχίζουν για τον ΕΛ-ΤΑ, καθώς και όσους ανθρώπους από την αγορά που πρόσφεραν, αλλά και σήμερα αυτούς που ηγούνται της Διοίκησης και διαχειρίζονται τον μέλλον στο ρευστό αυτό περιβάλλον και προσπαθούν.
Δεν ξεχνάω τους συνεργάτες που βρήκα όταν ξεκίνησα, τους συνεπιβάτες στο πλοίο του ταξιδιού και συγνώμη αν στεναχώρησα ή αδίκησα κάποιους άθελά μου, αυτούς που απουσιάζουν και έφυγαν όρθιοι και κυρίως όσους φίλους έφυγαν για πάντα.
Ούτως ή άλλως, όλοι και όλα είναι προσωρινά και μη γινόμαστε άλλοι άνθρωποι στο όνομα κάποιας ματαιοδοξίας, ιδιαίτερα όταν παλεύουμε για το κοινό συμφέρον, γιατί χάνουμε τον δρόμο, το στόχο, την αποστολή, τον καλό εαυτό μας.
Όχι πως και στις τάξεις μας δεν συναντάς φαινόμενα αλλοτρίωσης, μετάλλαξης, ενσωμάτωσης, αλλά πιστεύω ότι είναι η εξαίρεση.
Και εάν κάποιος θεωρήσει ότι έκανα κάτι ή έφθασα κάπου, με πλήρη συνείδηση, με γνώση και σεμνότητα σας εξομολογούμαι ότι προσπάθησα να καταφέρω να σεβαστώ και να τηρήσω κάτι σοφό που λένε οι Κινέζοι.
Στην πορεία προς την <<κορυφή>> να έχεις το βλέμμα χαμηλά, για να μπορείς να κοιτάζεις ίσια στα μάτια τους ανθρώπους στο δρόμο της επιστροφής.
Και επειδή υπάρχει και η Κρητική σοφία, είναι το ανάλογο που λένε οι πολλοί φίλοι μου από την Κρήτη.
Να έχεις τα μάτια χαμηλά όταν καβαλικεύεις, για να μπορείς να μας θωρείς όταν θα ξεπεζεύεις. ( πάντως δεν νομίζω ότι είχα αυτή την αίσθηση και κυρίως δεν καβάλησα καλάμι).
Λέω ένα γεια και χαρά σε όλους και ένα μεγάλο ευχαριστώ στην παράταξή μου που μου έδωσε πολλά και της έδωσα περισσότερα.
Ιδιαίτερα ευχαριστώ, όλους όσους συμπορευτήκαμε στην Ομοσπονδία και την ΠΑΣΚΕ το τελευταίο διάστημα, που είναι και το πιο δύσκολο ιστορικά και αξίζουν τη στήριξη και την εμπιστοσύνη όλων.
Παλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες και τα μέτωπα είναι πολλά και δεν πρέπει να μένουν μόνοι στις μάχες αυτές.
Στο τέλος και όχι ως προτεραιότητα, ευχαριστώ την οικογένειά μου, που όσοι ασχολούνται χρόνια με τα κοινά, ξέρουν το βαρύ τίμημα για την επιλογή μας.
Χρήστος Κόλιας
Αντιπρόεδρος Π.Ο.Σ.Τ.
Οκτώβρης 2011